زمان مطالعه: < 1 دقیقه از دیگر سادات بزرگ انقلابی در آن ایام، فرزند امام جعفر صادق علیه‏السلام «محمد دیباج» بود که در مدینه خروج کرد و مردم را به بیعت خویش فراخواند. اهل مدینه با او بیعت کردند، برخی گفته‏اند محمد بن جعفر الصادق، نخست مردم را به بیعت با محمد بن ابراهیم طباطبا دعوت می‏کرد و چون او درگذشت، مردم را به بیعت

زمان مطالعه: 2 دقیقه حتی در بصره که محل تجمع عثمانیان بود، علویان مورد حمایت قرار گرفتند؛ به طوری که زیدالنار(1) قیام کرد و همراه با وی، علی بن محمد و پیش از آن نیز علی منصور به شورش برخاسته بودند. در یمن، ابراهیم بن موسی بن جعفر شورید. در مدینه، محمد بن سلیمان بن داود بن حسن بن حسین بن علی بن ابیطالب

زمان مطالعه: < 1 دقیقه مأمون دریافته بود که برای رهایی از این ورطه، باید چند کار انجام بدهد: 1. فرونشاندن شورش‏های علویان؛ 2. اعتراف گرفتن از علویان مبنی بر آن که حکومت عباسیان قانونی است؛ 3. از بین بردن محبوبیت و احترامی که علویان در میان مردم از آن برخوردار بودند؛ 4. کسب اعتماد و جلب مهر اعراب نسبت به خویش؛ 5. دوام تأیید

زمان مطالعه: 2 دقیقه پس از ورود امام به مرو، مأمون پیام فرستاد که می‏خواهم از خلافت کناره‏گیری کنم و این کار را به شما واگذارم؛ نظر شما چیست؟ امام علیه‏السلام نپذیرفتند. مأمون بار دیگر پیغام داد که چون پیشنهاد اول مرا نپذیرفتید، ناچار باید ولایتعهدی مرا بپذیرید. امام به شدت از پذیرفتن این پیشنهاد نیز خودداری کردند. مأمون گفت: عمر بن خطاب، برای

زمان مطالعه: 2 دقیقه شواهدی در تاریخ موجود است که به روشنی از سوءنیت مأمون در واگذاری ولایتعهدی به امام پرده برمی‏دارد: 1. مأمون جاسوسانی بر امام گماشته بود، تا همه‏ی امور را زیرنظر بگیرند و به او گزارش کنند. این خود دلیل دشمنی با امام و عدم ایمان و حسن‏ نیت به آن بزرگوار است. «هشام بن ابراهیم راشدی» از نزدیک‏ترین افراد نزد

زمان مطالعه: < 1 دقیقه پس از اصرار فراوان مأمون، امام ولیعهدی را که دومین مقام سیاسی بود، پذیرفتند تا موضع تشیع از درون زندان‏ها و شهادتگاه‏ها به دستگاه خلافت منتقل شود. پذیرش این امر، از چند جهت می‏تواند مورد تأمل و بررسی قرار گیرد: 1. از نظر نفس زهد امام و بی‏اعتنایی ایشان به دنیا و شؤون آن. از این نظر امام از قبول