پرتو این کوکب رخشان نگر++
کوکبه ی شاه خراسان نگر
هرکه بر او نور رضا تافته است++
در دل خود گنج رضا یافته است
سایه ی شه مایه ی خرسندی است++
مُلْکِ (رضا) ملک رضامندی است
کعبه کجا؟ طَوْفِ حریمش کجا؟++
نافه کجا؟ بویِ نسیمش کجا؟
خای زفیضِ قدمش زر شده++
وزنفسش نایْ معطّر شده
من کِیَم؟ از خیل غلامان او++
دستِ طلب سُودَه به دامان او
ذرّه ی سرگشته ی خورشید عشق++
مُرْدِه ولی زندهِ جاوید عشق
شاهِ خراسان را دربان منم++
خاک درِ شاه خراسان منم
از مرحوم رهی معّیری(1)
1) رهی معیّری (1288- 1347) هجری شمسی او غزلسرایی نامدار بود و در مدت عمر 58 ساله اش بیش از 40 سال شعر گفت. یکی از نویسندگان او را چهارمین غزلسرا از متأخّرین شمرده. شیخ آقا بزرگ تهرانی (درکتاب الذریعة) رهی را از شاعران شیعی برشمرده است و مثنوی حرم قدس که در مدح امام رضا علیه السلام سروده دارای 32 بیت است که در تیرماه 1347 آن را به نظم آورده یعنی درست پنج ماه قبل از مرگش. چون او در آبان 1347 به مرض سرطان درگذشت. او همچنین قصایدی در مدح رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله و مولا علی بن ابی طالب علیه السلام سروده است.
