ابواسماعیل هندی گفت: درهند شنیدیم خدای را در روزی زمین حجّت و امامی است در جستجوی آن امام بیرون شدم. بالأخره من را به خدمت امام رضا علیه السلام راهنمایی نمودند. وقتی خدمت آن جناب رسیدم یک کلمه عربی نمی دانستم. به زبان هندی سلام کردم، با زبان خودم جواب فرمودند (امام با زبان هندی جواب او را داد) عرض کردم من در هند شنیده ام که حجّت خدا و امام ازمردم سرزمین حجاز است به جستجوی آن امام خدمت، شما رسیدم.
امام علیه السلام فرمودند: (به زبان هندی) من همان امام هستم از هر چه مایلی سئوال کن. آن چه می خواستم سئوال نمودم. هنگام حرکت به امام گفتم:
ای امام من عربی نمی دانم، از خدا بخواهید این زبان را به من الهام نماید تا بتوانم با مردم عرب سخن بگویم. حضرت رضا علیه السلام دست مبارک خود را بر روی دو لب من مالیدند. بر اثر لطف امام رضا علیه السلام (بدون آموزش طولانی زبان عربی) در یک لحظه (بر اثر معجزه ی امام رضا علیه السلام) به زبان عربی تسلط پیدا نمودم و قادر بودم که به آن زبان سخن بگویم.(2)
1) چون علم امام معصوم علیه السلام لدنّی است یعنی خداوند به امام معصوم علیه السلام تمام علوم اوّلین و آخرین را عنایت فرموده و دانستن زبان های دیگر ملل هم یکی از آن هاست و امام معصوم علیه السلام می تواند با تمام اهالی دنیا با هر زبانی که باشند تکلّم نماید و سخن بگوید. امام معصوم علیه السلام می تواند با هر دانشمندی از هر علمی مانند علوم تجربی (فیزیک- شیمی- ریاضی) و علوم ماوراء الطّبیعه مانند فلسفه مناظره کند و از میدان مناظره پیروز و سرافراز بیرون بیاید، زیرا علم امام مانند ما اِکتسابی نیست و هیچ امامی استادی به خود ندیده و خداوند همه ی علوم را به آن ها یاد داده است. پیامبران هم دارای علم لدنّی هستند.
2) بحارالانوار جزء 49، ص 50.
