امام رضا علیه السلام در دنباله ی گفتگو با مأمون که علمای عراق و خراسان در آن مجلس شرکت داشتند چون داستان صدقه به میان آمد چنین فرمودند: خداوند تبارک و تعالی جلَّ شأنه خودش و پیامبرش و خاندان پیامبرش را منزّه دانسته و در قرآن چنین می فرماید: “اِنَّماَ الصَّدَقاتً لِلْفُقراء وَ المَساکینَ وَ العامِلین عَلَیها وَ المُوَلَّفِةُ قُلوُبُهُمَ و فِیِ الرقابِ وَ الغارِمینَ وَ فی سَبیلِ الله وَ ابْنِ السَّبیلَ “(1)، همانا صدقات از آن فقراء و مستمندان وکارکنان امور صدقه و کسانی که به اسلام علاقه نشان می دهند و (در راه) آزادکردن بردگان، و شخصی که رهگذر و درمانده باشد، و پرداخت بدهی بدهکاران، و در راه خدا از طرف خدا مقرّرگردیده است.
آیا دراین جا درمی یابی که برای خود سهمی مقرّرداشته یا برای رسولش یا برای ذِیِ الْقرْبی؟ زیرا چون ذَالْقُرْبی (خویشاوندان پیامبر) را از صدقه منزّه دانست خودش را هم منزّه داشت و رسول خدا صلی الله علیه و آله را هم منزّه دانست نه بلکه صدقه را بر آن ها حرام کرده زیرا صدقه بر پیامبر و خویشاوندان آن حضرت حرام است و علّت آن این است که صدقه چرک (پس مانده های) مردمان است و برای آنان حلال
نیست زیرا خاندان پیامبر از هر چرکی پاک شدند و چون آن ها را پاک کرده و برگزیده، و برای آن ها پسندیده آن چه را برای خود پسندیده، و برای آن ها بد داشته آن چه را برای خود بد داشته است.
1) سوره ی توبه آیه ی 6.
