ابراهیم بن عبّاس گفت: هرگز ندیدم حضرت رضا علیه السلام با فردی به درشتی سخن بگویند و هیچ وقت سخن کسی را قطع نمی کردند. هرگز حاجتمندی را با تندی بر انجام حاجتش مأیوس نمی نمودند. پاهای خویش را در مقابل هیچ شخصی دراز نمی نمودند و پیش هر شخصی که نشسته بود، تکیه نمی کردند. هرگز مشاهده نکردم غلامان و خدمتکاران خود را ناسزا بگویند و هیچ وقت آب دهان نمی انداختند و با صدای بلند و قهقه نمی خندیدند. خنده ی آن حضرت تبسّم و لبخند بود در منزل هر وقت سفره برای خوردن غذا پهن می نمودند، غلامان حتّی دربانان و مأموران اصطبل (تیمارداران) هم سر سفره می نشستند. کم می خوابیدند و زیاد بیدار بودند. گاهی از سرشب تا صبح شب زنده داری می کردند. روزه زیاد می گرفتند. در هر ماه سه روز روزه بود و می فرمودند: این صَوْم الدَّهر است.
بخشش و صدقه ی زیاد می نمودند مخصوصاً در شبهای تاریک به طور پنهانی و اگر شخصی بگوید مانند آن حضرت را درفضل و عظمت دیده، سخن او را باور نکنید. و این آیه ی مبارکه را قرائت می نمودند فَلا اقْتَحَمَ العَقَبَةَ یعنی: (وارد دره ی هولناک نشده) کنایه از این که هرشخصی بخواهد ازگرداب های ژرف وگود و درّه های هولناک قیامت بگذرد باید چنین کاری را بکند).
سپس می فرمودند: خداوند می داند هر فردی نمی توانند بنده آزاد کنند، راهی
برای وارد شدن به بهشت نسبت به چنین اشخاصی قرار داده وآن غذا دادن به مستمندان است.
