مرحوم شیخ صدوق، طبرسی و دیگر بزرگان به نقل از ابراهیم به عباس حکایت کنند:
در طول مدتی که در محضر مبارک امام علی بن موسی الرضا علیهالسلام بودم و در محافل و مجالس گوناگون، همراه با آن حضرت شرکت داشتم، هرگز ندیدم سخنی و مطلبی در مسائل دین و امور مختلف از آن حضرت سؤال شود؛ مگر آن که بهتر و شیواتر از همه پاسخ میفرمود.
و در همهی علوم و فنون به طور کامل آگاه و آشنا بود؛ و نیز جوابی را که بیان مینمود در حد عالی قانعکننده بود؛ و کسی را نیافتم که از او آشناتر باشد.
همچنین مأمون در هر فرصت مناسبی به شیوههای مختلفی، سعی داشت تا آن حضرت را مورد سؤال و آزمایش قرار بدهد؛ ولی امام علیهالسلام در هیچ موردی درمانده نگشت؛ و بلکه در هر رابطهای که از آن حضرت سؤال میشد، به نحو صحیح و کامل پاسخ، بیان میفرمود.
و معمولا مطالب و جواب سؤالهائی که حضرت بیان میفرمود، برگرفته شده از آیات شریفهی قرآن بود.
آن حضرت قرآن را هر سه روز یک مرتبه ختم میکرد؛ و میفرمود:
اگر بخواهم، میتوانم قرآن را کمتر از این مدت هم ختم کنم و تلاوت نمایم.
ولیکن من به هر آیهای از آیات شریفهی قرآن که مرور میکنم دربارهی آن تأمل میکنم و میاندیشم، که پیرامون چه موضوعی می‌باشد، در چه رابطه یا حادثهای سخن به میان آورده است؛ و در چه زمانی فرود آمده است.
و هرگز بدون تدبر و تأمل در آیات شریفه، از آنها رد نمیشوم، به همین جهت است که مدت سه روز طول میکشد تا قرآن را تلاوت و ختم کنم(1)
1) إعلام الوری طبرسی: ج 2، ص 63، عیون أخبار الرضا علیهالسلام: ج 2، ص 180، ح 4، کشف الغمة: ج 2، ص 316، بحار: ج 49، ص 90، ح 3.
