امام علیهالسلام بر موضوع بدا به صورتی که مورد تأیید اهلبیت علیهالسلام است نخست به قرآن استدلال میکند که خداوند متعال در آن فرموده است فتول عنهم فما أنت بملوم(1) و این دلالت دارد بر این که خداوند اراده فرمود آنان را از میان بردارد و هلاک سازد، سپس از نظر خلق برای خداوند متعال بدا حاصل شده و فرموده است: و ذکر فان الذکری تنفع المؤمنین(2) و از محتوای این دو آیه چنین برمیآید که خداوند از فرمان نخست خود، عدول فرموده است. سپس امام علیهالسلام به آنچه پدران بزرگوارش از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله روایت کردهاند، استناد میفرماید، که پیامبر صلی الله علیه و آله فرموده است: خداوند به یکی از پیامبران خویش وحی فرمود که فلان پادشاه را آگاه کند، که در فلان روز او را میمیرانم، آن پیامبر نزد پادشاه آمد، و او را آگاه کرد، پادشاه در حالی که بر بالای تخت سلطنت قرار داشت خدا را خواند، و تا آن حد به دعا و التماس پرداخت که از تخت به زیر افتاد، و میگفت ای پروردگار مرا مهلت ده تا کودکم بزرگ شود، و کارهایم را سامان دهد، خداوند بر این پیامبر وحی فرمود که آن پادشاه را دیدار کن و او را آگاه گردان که من مرگ او را به تأخیر انداختم.
بدیهی است «بدا» به معنایی که ذکر شد، هیچگونه منع و اشکالی ندارد، و به کسانی که بدان قائل هستند به هیچ روی سرزنشی نیست.
1) الذاریات /54 یعنی: از آنها روی گردان، تو مورد سرزنش نیستی.
2) الذاریات /55 یعنی: یادآوری کن، زیرا یادآوری مؤمنان را سود میدهد.
