مأمون از این عکسالعمل عباسیان، فوقالعاده بیمناک شد، و در نامه او که پس از وفات امام رضا علیهالسلام و هنگام عزیمت به سوی عراق به آنان نوشته، این مطلب آشکار است ابناثیر نقل کرده است:
«پس از وفات امام رضا علیهالسلام مأمون نامهای به حسن بن سهل نوشت، و او را از وفات امام علیهالسلام و تأسف خود در این مصیبت، آگاه کرد، همچنین به مردم بغداد و بنیعباس و موالی، طی نامهای خبر وفات امام علیهالسلام را اعلام داشت و نوشت که دشمنی آنان با وی جز
به سبب بیعت با او نبوده، و اکنون او مرده است و از آنان میخواهد که به اطاعت و فرمانبرداری او بازگردند. اما عباسیان تندترین پاسخ را به او دادند.»(1)
شاید این واکنش تند عباسیان، و بیم مأمون از ادامه تمرد و مخالفت آنان، مورخ را به اختیار این نظر وادار کند که مأمون برای این که خود را از خشم عباسیان و مردم بغداد و دیگران برهاند، درصدد چارهجویی برآمده و امام علیهالسلام را به قتل رسانیده است زیرا تمرد و دشمنی مخالفان تنها به علت بیعت او با امام رضا علیهالسلام به ولایتعهدی بود.
1) ابناثیر ج 5 ص 193.
