و از جمله دلایل این که ادعای واقفیها، امری اعتقادی و قلبی نبوده است، بلکه این گروه صرفا برای اشباع هوای نفس خود، این انحراف را به وجود آوردهاند، اعتراف یکی از این کارگزاران اموال است در هنگام مرگ خود، به این که با نگهداری اموال و عدم تسلیم آنها به امام رضا علیهالسلام کار بسیار زشت و شنیعی را مرتکب شده است.
در کتاب غیبت طوسی است، که حسین بن فضال گفته است: من نزد عویم علی بن حسین بن فضال، پیرمردی از اهالی بغداد را میدیدم، که با یکدیگر شوخی میکردند.
یک روز به عمویم گفت: ای گروه شیعه (یا این که گفت رافضه) در دین از شما بدتر
وجود ندارد.
عمویم گفت: برای چه؟ خدا تو را لعنت کند؟
گفت: من همسر دختر احمد بن ابیبشر سراج هستم، هنگامی که مرگ او فرارسید به من گفت: ده هزار دینار متعلق به موسی بن جعفر علیهالسلام به امانت نزد من بوده است، و پس از مرگ او، از تسلیم این وجه به فرزندش خودداری کردم و گواهی دادم که او نمرده است، شما را به خدا مرا از آتش برهانید، و این پول را به امام رضا علیهالسلام برسانید، به خدا سوگند ما حتی دیناری از این وجه را از دارایی او اخراج و رد نکردیم، و او را رها کردهایم که وارد آتش جهنم شود(1)
1) غیبت شیخ طوسی ص 48.
