تولد نور

جلوه‏ی آفتاب صبحگاهی در دامنه‏ی افق پرتو افکنده بود؛ زمزمه‏ی مرغان با آهنگی شورانگیز از فراز شاخسارها به گوش می‏رسید؛ نسیم صبا در آغوش باغ‏ها و چمن‏ها می‏وزید و گل‏های رنگارنگ چون ستارگان بر روی سبزه‏زارها می‏درخشیدند. گلی معطر در گریبان مادر می‏غنود؛ ستاره‏ای زیبا در افق حیات می‏درخشید؛ نور امامت یک بار دیگر زمین و زمان را منور می‏ساخت و گیتی سراپا غرق در سرور و نشاط می‏گشت و مشتاقانه تولد مایه‏ی دیگری از امید و سعادت و خوشبختی را به جهانیان نوید می‏داد.

خانه‏ی دلها پذیرای مولود مبارکی شد و کودکی که حضرت امام

موسی کاظم علیه‏السلام در انتظارش بود، با طلوع خود، جهان را منور ساخت. پدر او را می‏بوسید و می‏فرمود: پدر و مادرم فدای تو باد! چقدر خوشبویی! به زودی فضل تو بر همه آشکار می‏گردد.

ولادت امام رضا علیه‏السلام پنج سال بعد از شهادت امام صادق علیه‏السلام واقع شد و یکی از آرزوهای حضرت امام صادق علیه‏السلام این بود که زنده باشد و نوه‏اش را زیارت کند؛ به همین جهت امام کاظم علیه‏السلام می‏فرمایند: مکرر پدرم می‏فرمود عالم آل محمد صلی الله علیه و آله در صلب توست و ای کاش او را درک می‏کردم و حتما او همنام امیرالمؤمنین است(1)

1) زندگانی امام هشتم، صص 32 – 31 (و) سیره‏ی عملی اهل‏بیت، ص 7.