نوشته‏های استاد

آثار نوشتاری استاد محمدتقی جعفری فراوان است، اما در این میان دو اثر بیش از دیگر نوشته‏ها چشمگیر است: شرح و تفسیر 14 جلدی مثنوی مولوی و ترجمه و شرح نهج‏البلاغه. استاد شرح مثنوی را در سال 1348 شمسی آغاز می‏کند و در سال 1353 شمسی به پایان می‏رساند. حاصل پنج سال تلاش و کوشش، چهارده جلد تفسیر و نقد مثنوی معنوی می‏شود. استاد محمدتقی جعفری چنان در اندیشه مولوی فرو می‏رود که گاهی می‏گوید: «من او را از ملاصدرا خیلی بالاتر می‏بینم. از یک جهت از ابن‏سینا هم بالاتر است. من عاشق ملای رومی نشده‏ام، ولی برای من، مانند دیگران خیره کننده است، واقعا خیره کننده است. اما اشتباهاتش را دیدم. چون اشتباه دیدم، می‏فهمم مطلق نیست. شبی در خواب دیدم که من و مولوی بر روی یک نیمکت نشسته‏ایم و او گفت: یک نفر بیاید و از من و ایشان (یعنی من) عکس بردارد. به وی گفتم: من مثنوی شما را شرح و چهار جلد آن تمام شده است. نظرتان در مورد تفسیر من چیست؟ گفت: چرا از من می‏پرسی، از او (اشاره به طرف آسمان کرد) بپرس که به خاطر او تفسیر و شرح می‏کنی. (یعنی خدا) این بهترین جوابی بود که به

من داد. با جوابی که داد، من یقین کردم که رؤیا، رؤیای صادقانه است.»