تهمت زدن به مؤمن

یکی از رذایل اخلاقی که جزء حقوق الناس هم محسوب می‏شود تهمت زدن است و اگر چه از باب «الغیبة اشد من الزنا»(1)

غیبت از زنا بدتر است، ولی عقوبت تهمت به مراتب سخت‏تر از غیبت است؛ چرا که غیبت عبارت است از سخن گفتن درباره‏ی دیگری در اموری که حقیقت داشته و نسبت دروغ نمی‏باشد.

ولی تهمت یک نسبت دروغین است که حقیقت ندارد و از این لحاظ از غیبت هم بدتر است. از این رو در مذمّت ونکوهش آن علیّ بن موسی الرّضا صلوات الله علیه می‏فرمایند:

«من بهت مؤمنا او مؤمنة، او قال فیه ما لیس فیه، اقامه الله یوم القیامة علی تل من النار، حتی یخرج مما قاله فیه».(2)

«کسی که مرد یا زن مؤمنی را بهتان و تهمت بزند، یا چیزی را که در او نیست، به او نسبت دهد، خداوند متعال در روز قیامت او را بر تلی از آتش نگاه خواهد داشت تا این که از عهده‏ی آنچه که در مورد آن مؤمن نسبت داده، برآید».

به راستی چگونه انسان می تواند در آن روز اگر نسبت دروغی به کسی داده و آن نسبت حقیقت نداشته باشد، از عهده ی آن برآید؟

وهیچ‏گاه از عهده‏ی این نسبت برنخواهد آمد و به همان شکل در عذاب ابدی جاودانه خواهد بود.

1) بحارالانوار: ج 75 ص 252 ح 27.

2) عیون اخبار الرّضا صلوات الله علیه ج 2 ص 33.