تجاوز به حقّ مردم و ظلم به دیگران از گناهانی است که علاوه بر
آثار سوء آن در دنیا، در قیامت موجب خسران زیاد و بازماندن از رحمت و نعمتهای اِلاهی میشود؛ چرا که اگر شخصی مرتکب گناهانی شود که جزء حقوق اِلاهی به شمار آید، امیدی هست که خداوند متعال در قیامت از حقوق خود چشم پوشی کرده و او را مورد عفو خویش قرار دهد و همواره خداوند متعال به بهانههای مختلف گناهانی را که یک مؤمن واقعی در اثر غفلت مرتکب شده میآمرزد؛ ولی آنچه که قابل بخشش و عفو و گذشت نیست، پایمال کردن حقوق مردم و ظلم به دیگران است ) البتّه اگر انسان نتواند در دنیا جبران کند و توبه حقیقی نماید). حضرت علیّ بن موسی الرّضا صلوات الله علیه در این باره میفرمایند:
«ان الله غافر کل ذنب، الا من احدث دینا، او اغضب اجیرا اجره، او رجل باع حرا».(1)
«همانا خداوند متعال بخشندهی هر گناهی است مگر کسی که دین جدیدی را ایجاد کند، یا اجرت کارگری را غصب کرده و به او نپردازد یا شخص آزادی را به عنوان برده بفروشد».
امّا کسی که دین و مکتب جدیدی را بدعت گزاری میکند چون که موجب ضلالت و گمراهی دیگران میشود، بزرگترین ظلم را به خدا و آن گمراه شدگان روا داشته؛ لذا گناه او به هیچ وجه قابل بخشش نیست. و غصب اُجرت و فروش شخص آزاد نیز به خاطر این که ظهور
در ظلم و حقّ الناس دارد؛ در این صورت قابل گذشت و بخشش نخواهد بود.
1) عیون اخبار الرّضا صلوات الله علیه ج 2 ص 33.
