امام علیهالسلام در این جا هم با اصل جنبش مخالفت نداشت، لیکن میخواست به دستاندرکاران آن، این نکته را گوشزد و تأکید فرماید که قیامی که برای پیروزی آن هیچگونه تضمینی وجود ندارد، ممکن نیست، در ایجاد آن مشارکت کند، زیرا برای آن حضرت با توجه عمیقی که به حوادث داشت آشکار بود که قیامهایی که ناگهانی و بدون تدارک مقدمات لازم به وجود میآید، پایان آن بناچار جز نابودی و شکست نیست، از این رو همکاری خود را با آنها به گذشت بیست روز پس از آن تاریخ موکول داشت، برای
این که میدانست در خلال این مدت حرکت مخالف از جانب عباسیان آغاز و معلوم خواهد شد که تا چه حد این قیام امکان پیروزی دارد.
بیشک این روش محتاطانه امام علیهالسلام به منظور فرار از مشارکت در یک حرکت انقلابی نبوده است، بلکه نتیجه طبیعی و حاصل قهری رویدادها و قیامهایی است که در امتداد حکومت عباسیان و پیش از آنها امویان اتفاق افتاده است. از این رو نمیتوانیم عدم مشارکت امام علیهالسلام را در این جنبش حمل کنیم بر این که آن حضرت با اصل قیام برضد حکومت موافقت نداشته است.