اما وجود متشابه رادر احادیث اهلبیت علیهمالسلام همانگونه که امام رضا علیهالسلام در حدیث خود تصریح فرموده است میتوان چنین توجیه کرد که:
ائمه علیهمالسلام ازاین که حکومتهای وقت، پیوسته آنان و پیروانشان را مورد آزار و تعقیب قرار میدادند، و با گماردن جاسوسان دقیق، کوچکترین اعمال آنها را زیرنظر میگرفتند در رنج به سر میبردند، از این رو در برابر روش سخت و موذیانه رژیم، ناگزیر بودند در بسیاری از اوقات و حالات، جانب تقیه و پرهیز را مراعات کنند، و این وضع آن چنان بود که گاهی نظر آنها درباره موضوعی سؤال، و یا از چیزی که مربوط به عقیده و مذهب بود از آنها پرسش میشد، و آنان به ملاحظه جاسوسان و بازرسان حکومت که مراقب بودند، پاسخهایی میدادند که وجوه متعددی را محتمل بود، در اینگونه احادیث، قرینه موجود در حال خطاب که میتواند بر یکی از احتمالاتی که الفاظ حدیث بر آن اشاره دارد حمل شود، و برای سائل قانعکننده و برای غیر او در جایی که لازم است مشتبه و مبهم و مقصود واقعی امام نیز مستتر باشد، طریق تعیین وجه مطلوب است. لیکن ناگزیر باید این مفهوم بر مدلول احادیثی که در قضایای مشابه از ائمه علیهمالسلام وارد شده است عرضه شود تا مغایرت نداشته باشد، یا این که با محتوای قواعد فقهی که ازآن بزرگواران اخذ شده است موافقت داشته باشد.
ممکن است مراد از محکم و متشابه درحدیث از قبیل عام و خاص ومطلق و مقید باشد، که در این صورت عام و مطلق، متشابه، و خاص و مقید محکم خواهد بود.