نداشتن پایگاه فعال مردمی

تردیدی نیست که حرکت در حد قیام و انقلاب، نیازمند وجود پایگاهی آگاه میان مردم است که در جهت حرکت فعالیت و بی‏چون چرا فرمانهای رهبر را اجرا کند و خطوطی را که او ترسیم می‏کند، با هر نوع نتایج و آثار از صمیم دل بپذیرد، و این چیزی

بود که ائمه علیهم‏السلام همواره از عدم وجود آن شکوه داشتند، اما پایگاه سست و نااستواری که افراد آن را ایمان مشترکی گرد هم مجتمع نساخته و وسیله و هدف آنها را وحدت نداده است، هرگز نمی‏تواند پایگاه جوشش انقلاب و مبدء جنبش و قیام باشد و حرکت آن از پیش محکوم به هزیمت و شکست است.

کافی است در این باره به دوران ناآرام خلافت امیرالمؤمنین علی علیه‏السلام اشاره کنیم، که با این که حکومت آن حضرت بر سرتاسر قلمرو اسلام بجز شام که زیر سلطه معاویة بن ابی‏سفیان بود، استیلا داشت معذلک آنچه معاویه را به مقاومت برمی‏انگیخت و در برخی موارد پیروزی می‏داد، داشتن پایگاهی بود که افراد آن از نظر فکر و هدف همسویی و وحدت داشتند، اما پایگاه مردمی امام علیه‏السلام پراکنده و جدا از هم بود، و افراد آن غیرمنسجم و از نظر تفکر و هدف ناهماهنگ بودند و شاید شکستی که بر اثر قبول حکمیت بر لشکریان امام علیه‏السلام واقع شد، دلیلی کافی بر صدق این مدعا باشد، همچنین ناکامی قیام امام حسن علیه‏السلام پس از شهادت پدرش، برای مقابله و جنگ با معاویه که به صلح انجامید، سببی جز این نداشت که در میان مردم چنین پایگاه که از وحدت فکر و هدف برخوردار باشد، و آن حضرت بتواند به یاری آن به اصلاح موقعیت بپردازد موجود نبود، و ما این موضوع را در کتاب خود به نام «صلح الامام‏الحسن» به روشنی بیان کرده‏ایم.