نادر پس از شنیدن خبر این صلح، قرارداد را بیاعتبار اعلام کرد و در حین مبارزه با افغانهای شورشی، نمایندگانی به دربار روسیه اعزام داشت و از آن کشور خواست که مناطق اشغالی ایران را ترک کند. پطر تزار روس، که از پیروزیهای اولیهی نادر، آگاه شده بود، در 13 فوریه 1729 قراردادی با ایران در شهر رشت منعقد کرد. این قرارداد در ده ماده بود. در مادهی دوم آمده بود که تزار روس «با توجه به دوستی قدیمی که همیشه بین امپراطور روس و ایران وجود داشته است، رضایت میدهد که ولایات استرآباد (گرگان) و مازندران را به ایران بازگرداند.» بر طبق این قرارداد تزار روس طبق مادهی 3، دیگر زمینهای ایران را، که در اشغال روسها بود، همچنان متعلق به روس میدانست. سه سال بعد که خبر پیروزیهای تازهی نادر، تزار روس را به وحشت انداخت، روسیه حاضر به انعقاد قرارداد دیگری شد. این قرارداد نیز در تاریخ جمادی الاول 1144 ه. ق در رشت بسته شد.
در ماده 2 این قرارداد تزار متعهد شد که ظرف یک ماه پس از تاریخ امضای قرارداد، منطقهی رانکوه و توابع و تمامی زمینهای آن سوی سپیدرود و در مدت پنج ماه پس از انعقاد قرارداد و مبادلهی اسناد آن، کلیهی ولایات گیلان و آستارا و دیگر نقاطی را که بین استرآباد (گرگان) و رودکر (در قفقاز) واقع است، بازگرداند.»(1)
1) همان؛ ص 14.
