زهد و ساده‏زیستی

در زهد و ساده‏زیستی به حق نمونه‏ای از زاهدان و صالحان سلف بود. سادگی و پرهیز از زرق و برق و تجملات و جلوه‏های دنیوی، از ویژگی‏های آشکار این عالم ربانی بود.

خود می‏فرمود: «در نجف، که مشرف بودم، روزی متوجه شدم قلبی گرفته و خاطری افسرده و غمناک دارم. در اندیشه فرو رفتم که این غم و اندوه ریشه‏ی دنیایی دارد یا آخرتی، علاقه به دنیا و کمبود مواد دنیوی است یا چیز دیگر. از این رو، به حرم امیرمؤمنان رفتم و با تضرع و زاری از مقام ولایت عاجزانه خواستم که علاقه‏ی به دنیا را برای همیشه از دلم بیرون کند. در حالی از حرم به خانه برمی‏گشتم دیگر از علاقه‏ی دنیا آسوده شدم.»

لباس کرباس می‏پوشید و اتاق پذیرایی میهمانان محترمش، که هر روزه از نقاط مختلف می‏آمدند، بسیار ساده و بی‏آلایش و فرش آن از حصیر بود و از میهمانان با کاسه‏ای آش و قرصی نان پذیرایی می‏کرد.