درباره‏ی ترجمه و شرح نهج‏البلاغه

یکی از خویشاوندان نزدیک استاد در اواخر سال 1355 شمسی، در شهر اصفهان خواب می‏بیند که در برابر مرحوم علامه مجاهد، آقای حاج شیخ عبدالحسین امینی، نویسنده‏ی کتاب با ارزش الغدیر در اتاقی نشسته است. مرحوم آقای امینی می‏گوید: «آیا شما جعفری را می‏شناسد؟» پاسخ می‏دهد: «آری من ایشان را می‏شناسم.» علامه امینی می‏گوید: «نامه‏ای می‏دهم به ایشان بدهید.» از علامه امینی می‏پرسد: «آیا اجازه دارم نامه را باز کنم و بخوانم؟» علامه امینی می‏گوید: «اشکالی ندارد.» نامه را باز می‏کند و مشغول خواندن می‏شود، در می‏یابد که نامه خیلی ملکوتی است. الفاظ شبیه الفاظ متداول است، ولی نورانیتی خاص در آن است با خواندن نامه، در حال رؤیا منقلب می‏شود. علامه امینی می‏گوید: «این نامه را بدهید به جعفری و به ایشان بگویید ما اکنون در عالم برزخ هستیم و دستمان از کار بسته است، ولی شما، که در دنیا هستید، در میدان کارید و می‏توانید کاری کنید درباره‏ی امیرمؤمنان علیه‏السلام کار کنید.»

استاد پس از شنیدن این خواب، کار ترجمه و تفسیر نهج‏البلاغه را آغاز می‏کند. علامه جعفری شناساندن مفاهیم بلند نهج‏البلاغه را به جوانان بسیار ضروری می‏شمارد. او بر این باور است که معانی بلند نهج‏البلاغه جان جوانان را مایه‏دار می‏کند.