مرحوم کلینی و برخی دیگر از بزرگان رضوان الله تعالی علیهم به نقل از یسع بن حمزه – که یکی از اصحاب حضرت علی بن موسی الرضا علیهماالسلام است – حکایت نماید:
روزی از روزها، در مجلس آن حضرت در جمع بسیاری از اقشار مختلف مردم حضور داشتم، که پیرامون مسائل حلال و حرام از آن حضرت پرسش میکردند و حضرت جواب یکایک آنها را به طور کامل و فصیح بیان میفرمود.
در این میان، شخصی بلندقامت وارد شد؛ و پس از اداء سلام، حضرت را مخاطب قرار داد و اظهار داشت:
یا ابن رسول الله! من از دوستان شما و از علاقهمندان به پدران بزرگوار و عظیمالشأن شما اهلبیت میباشم؛ و اکنون مسافر مکهی معظمه هستم، که پول و آذوقهی سفر خود را از دست دادهام؛ و در حال حاضر چیزی برایم باقی نمانده است که بتوانم به دیار و شهر خود بازگردم.
چنانچه مقدور باشد، مرا کمکی نما تا به دیار و وطن خود مراجعت
نمایم؛ و چون مستحق صدقه نیستم، هنگام رسیدن به منزل خود آنچه را که به من لطف نمائید، از طرف شما به فقراء، در راه خدا صدقه میدهم؟
حضرت فرمود: بنشین، خداوند مهربان، تو را مورد رحمت خویش قرار دهد و سپس مشغول صحبت با اهل مجلس گشت و پاسخ مسئلههای ایشان را بیان فرمود.
هنگامی که مجلس بحث و سؤال و جواب به پایان رسید و مردم حرکت کرده و رفتند، من و سلیمان جعفری و یکی دو نفر دیگر نزد حضرت باقی ماندیم.
امام علیهالسلام فرمود: اجازه میدهید به اندرون روم؟
سلیمان جعفری گفت: قدوم شما مبارک باد، شما خود صاحب اجازه هستید.
بعد از آن، حضرت از جای خود برخاست و به داخل اتاقی رفت؛ و پس از آن که لحظاتی گذشت، از پشت در صدا زد و فرمود: آن مسافر خراسانی کجاست؟
شخص خراسانی گفت: من این جا هستم.
حضرت دست مبارک خویش را از بالای درب اتاق دراز نمود و فرمود: بیا، این دویست درهم را بگیر و آن را کمک هزینهی سفر خود گردان و لازم نیست که آن را صدقه بدهی.
پس از آن، امام علیهالسلام فرمود: حال، زود خارج شو، که همدیگر را نبینیم.
چون مسافر خراسانی پولها را گرفت، خداحافظی کرد و سپس از
منزل حضرت بیرون رفت، امام علیهالسلام از آن اتاق بیرون آمد و کنار ما نشست.
سلیمان جعفری اظهار داشت: یا ابن رسول الله! جان ما فدایت باد، چرا چنین کردی و خود را مخفی نمودی؟!
حضرت علی بن موسی الرضا علیهماالسلام فرمود: چون نخواستم که آن شخص غریب نزد من سرافکنده گردد و احساس ذلت و خواری نماید.
سپس در ادامهی فرمایش خود افزود: آیا نشنیدهای که پیامبر اسلام صلی الله علیه و اله و سلم فرمود: هر کس خدمتی و یا کار نیکی را دور از چشم و دید دیگران انجام دهد، خداوند متعال ثواب هفتاد حج به او عطا مینماید؛ و هر کس کار زشت و قبیحی را آشکار انجام دهد، خوار و ذلیل میگردد.(1)
1) بحارالأنوار: ج 49، ص 101، ح 19، به نقل از کافی و مناقب ابنشهرآشوب، أعیان الشیعة: ج 2، ص 15.
