امام هشتم علیه السلام در مجلس مأمون، حضور یافتند و گروهی از دانشمندان عراق و خراسان هم در آن انجمن بودند و امام علیه السلام درباره ی اصطفاء (بندگان برگزیده) دلایلی آوردند و تفاوت بن “آل و امّت ” را بیان نمودند که یکی از آن ها به شرح زیر می باشد.
رسول خدا صلی الله علیه و آله همه ی مردم را از مسجد بیرون نمود جز عترت خود را که خاندان او باشند و چون مردم در این باره سخن گفتند و عبّاس عموی پیامبر (جدّ بزرگ خاندان بنی عبّاس) هم گفت: ای رسول خداصلی الله علیه و آله علی را با خود ساکن مسجد گذاری و همه ی ما را خارج می کنی.
رسول خدا صلی الله علیه و آله در پاسخ فرمودند: من او را نگذارم و شماها را خارج ننمایم ولی خدا او را در مسجد گذاشت و شماها را خارج کرد و در این کار شرح گفتار رسول خدا صلی الله علیه و آله است.
درباره ی علی علیه السلام فرمودند: “اَنْتَ منّی بِمَنزِلَةِ هارُونَ مِنْ مُوسی ” یعنی: تو نسبت به من چون هارونی نسبت به موسی. علمای عراق و خراسان که در مجلس مأمون بودند گفتند: این در کجای قرآن است؟ امام رضا علیه السلام فرمودند: من در این باره از قرآن برای شما می خوانم. گفتند: بیاور امام علیه السلام فرمودند: خداوند عزِّوَجلَّ در آیه ی 87 سوره ی یونس چنین می فرماید: “وَ اَوْحَیْنا اِلی مُوسی وَ اَخیه اَنْ تَبَوَّا لِقَوُمکما بِمِصْرَ بیُوتا وَاجْعَلُوا بُیوتَکُم قِبْلَةً” یعنی: وحی کردیم به موسی و برادرش که برای قوم خود در
مصر خانه ها فراهم کنید و خانه های خود را قبله قرار دهید. در این آیه بیان منزلت و مقام هارون نسبت به مُوسی و درآن است دلالت بر منزلت و مقام علی علیه السلام نسبت به رسول خدا صلی الله علیه و آله و به همراه آن است دلیل روشنی ازفرمایش رسول خدا صلی الله علیه و آله هنگامی که فرمودند: به راستی این مسجدی است که بر هیچ جنب و حائضی حلال نیست جز برای محمّد صلی الله علیه و آله و آل محمّد علیهم السلام.
علماء گفتند: این شرح و این بیان یافت نشود مگر نزد شما خانواده ی رسول خدا صلی الله علیه و آله.
حضرت رضا علیه السلام فرمودند: چه کسی منکر آن می باشد با این که رسول خدا صلی الله علیه و آله می فرماید: “اَنا مَدینَةً العِلْمِ وَ علیٌّ بابُها فَمنْ یَاتِ المَدینةَ اَنْ یَأتِها مِنْ بابِها” یعنی: من شهر دانش هستم و علی درب آن شهر، هر شخصی بخواهد به شهر دانش وارد شود. باید از درب آن وارد گردد، در آن چه ما از فضل و شرف توضیح دادیم و از تقدّم و اِصطفاء و طهارت چیزی است که جز مُعاند و دشمن آن را انکارننماید.
