حضرت رضا علیهالسلام در نهان و آشکار، کمکهای مالی سرشاری به نیازمندان و مستمندان مینمودند و برای رفع مشکلات آنها کوششهای پیگیر و مداوم داشتند. بارگاه مقدسشان نیز همواره مرکز درمان و عنایت خاص حضرت بوده و هست و زائران مخلص را سیراب میسازد.
شخصی به حضرت عرض کرد: به اندازهی جوانمردی خویش به من عطا کن. امام فرمودند: چنین توانایی ندارم. او گفت: به اندازهی جوانمردی خودم بده. امام به غلامشان فرمودند: دو هزار دینار به او بده.
آن حضرت در خراسان همهی اموالشان را در روز عرفه بین مردم تقسیم کردند. فضل بن سهل گفت: چنین کاری خسارت است. امام در پاسخ فرمودند: بلکه غنیمت است. هرگز آن را که در برابر آن به اجر و کرم الهی میرسم، خسارت مشمار.(1)
امام رضا علیهالسلام در خراسان هرگاه که میخواستند غذا بخورند، دستور میفرمودند سینی بزرگی را میآوردند و نزدیک سفره مینهادند. آن
حضرت دست میبردند از هر کدام از بهترین غذایی را که در سفره بود، مقداری برمیداشتند و در آن سینی بزرگ میریختند، پس دستور میدادند آن غذا را برای مستمندان ببرند. در این هنگام، این آیات را تلاوت میفرمودند:
ولی او (انسان ناسپاس) از آن گردنهی مهم بالا نرفت. و تو نمیدانی آن گردنه چیست؟ آزاد کردن برده است یا اطعام کردن در روز گرسنگی، یتیمی از خویشاوندان را یا مستمندی به خاک افتاده را.(2)
پس میفرمودند: خداوند متعال میدانست که همه کس توان آزاد کردن برده را ندارد، لذا راه دیگری (غذا رسانی) را به سوی بهشتش قرار داد.(3)
1) عیون اخبار الرضا، ج 2، صص 161 – 160.
2) بلد، 16 – 11.
3) تفسیر المیزان، ج 20، ص 424.
