جمعی از شیعیان از راه دور برای دیدار با حضرت رضا علیهالسلام به خراسان رفتند. این گروه در عین اینکه شیعه بودند، به گناهانی هم آلوده بودند. آنها یک ماه در خراسان ماندند و هر روز دو بار به در خانهی امام رضا علیهالسلام میآمدند، ولی دربان اجازهی ورود به آنها نمیداد. سرانجام آنها توسط دربان به امام پیام دادند: ما از راه دور آمدهایم؛ اگر شما را ملاقات نکنیم، روسیاه خواهیم شد و هنگام مراجعت به وطن، در نزد مردم شرمنده و سرافکنده میگردیم. به ما اجازهی ملاقات بده.
امام در نهایت اجازه ملاقات دادند. آنها گله کردند؛ امام فرمودند: این که اجازه ندادم برای این است که ادعا میکنید شیعهی حضرت علی علیهالسلام هستید، ولی دروغ میگویید. شیعهی علی علیهالسلام، حسن و حسین علیهالسلام. سلیمان و ابوذر و مقداد و… بودند. شما مدعی هستید که شیعهی امیرمؤمنان علی علیهالسلام هستید، ولی در بیشتر اعمال با آن حضرت مخالفت میکنید… آنها بلافاصله توبهی حقیقی کردند و پس از آن، امام توجهی بیشتری نسبت به آنها نشان دادند.(1)
1) بحارالانوار، ج 68، صص 159 – 158، با تلخیص.
