امام رضا و عدم رضایت بر استعانت در وضوء

حسن بن وشاء گفت: به خدمت حضرت رضا علیه السلام مشرّف شدم در مقابل آن حضرت ظرف آبی بود که می خواستند برای نماز آماده شوند من پیش رفتم تا آب بر روی دست آن حضرت بریزم امام علیه السلام فرمودند: حسن صبر کن! عرض کردم: برای چه اجازه نمی فرمائید آب بر روی دست شما بریزم آیا مایل نیستید من به ثوابی نایل شوم؟ امام فرمودند: تو ثواب می بری و من گناه. پرسیدم چرا؟ امام علیه السلام فرمودند: مگر این آیه ی قرآن را نشنیده ای فَمَن کان… “هر که امید بدیدار پروردگارش دارد باید عمل صالح انجام دهد و در عبادت خدای را شریک قرار ندهد”. من اکنون می خواهم برای نماز وضو بگیرم این خود عبادتی است که مایل نیستم هیچ

شخصی در عبادتم شریک شود.(1)

آن آیه چنین است: “… فَمَنْ کانَ یَرجُوا لِقاء َ رَبهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا یشْرِکْ بِعِبادَةِ رَّبهِ احَداً”(2)

1) کافی ج 3، ص 69.

2) سور ی کهف آیه ی 110.