چون امام رضا علیه السلام در حال بازگشت از خراسان بودند شیعیان رو به آن حضرت نموده و از اطراف و اکناف به زیارت ایشان می آمدند یکی از شیعیان علیّ بن ساباط نام داشت که با هدیه ها و تحفه های زیادی به سوی آن حضرت به راه افتاد در بین راه راهزنی جلو او را گرفت و تمام اموال او را به سرقت برد و علاوه بر بردن داروندار او، چنان بر دهان او زد که دندان های نواجد او بیفتاد. به ناچار علیّ بن ساباط به روستای خود برگشت و در آن جا ماند، هنگامی به خواب رفت و در عالم خواب امام هشتم علیه السلام را دید که امام به او فرمودند: ناراحت نباش به درستی که هدایا و تحفه های تو به ما رسید و غصّه ی دندان های نواجد(1) خود را هم نخور مقداری سَعْتَر (گیاهی خوشبو است) کوبیده را بر دهان خود بریز. علیّ بن ساباط می گوید از خواب بیدار شدم و به دستور امام رضا علیه السلام ازگیاه خوشبوی سعتر(2) گرفته وکوبیدم و در
دهانم ریختم و خداوند تبارک و تعالی دندان های من را به من برگردانید و چون به خدمت آن حضرت رسیدم امام علیه السلام فرمودند: که به تحقیق درست یافتی آن چه درباره ی سعتر گفته بودم. بعد ازآن من را به انباری راهنمایی نمودند وگفتند: چه می بینی؟ همه ی مال ها و هدایا که می خواستم به آن حضرت بدهم، که درآن انبار نهاده شده بود. هم شفا یافتم و هم اموال اهدایی من به امام رضا علیه السلام پیدا شد.
1) نواجد: جمع ناجد دندان های عقل را که چهارتا است و در آخر دهان قرار دارد نواجد گویند. این دندان ها در اغلب مردم در 20 سالگی ظاهر می شوند و مجموع دندان ها با این چهار تا به 32 عدد می رسد.
2) سَعْتَرْ: (بفتح سین و تا) گیاهی است بیابانی و دارای برگ های ریز وگل های کبود رنگ، طعم آن تند و خوشبو است در طبّ برای معالجه ی بعضی امراض و معده بکار می رود به عربی صَعْتَرْ هم می گویند یک نوع آن در فارسی “مرزه ” نامیده می شود آویشن وکالمونی هم گفته شده.
