زمان مطالعه: < 1 دقیقه
سرانجام پس از نیم قرن خدمت به اسلام و حوزههای علمیه، خورشید درخشانی که هزاران نفر از شعاع انوارش بهره گرفته بودند، در نیمهی شب جمعه 14 ربیع الاول 1342 برابر 8 اردیبهشت 1351 به خاموشی گرایید و دل مشتاقان و علاقهمندان خود را اندوهناک ساخت. پیکر مطهرش بعد از تشییع جنازهای بینظیر در بهشهر – بنابر وصیت معظم له – به مشهد انتقال دادند و در کنار ثامن الائمه علیهمالسلام در رواق دارالسیاده دفن کردند. عاش سعیدا و مات سعیدا.
از فرمایشهای اوست: «پیش هیچ امام نرفتم مگر آن که از آن امام خواستم هنگام مردن به دادم برسد.»
